Zagwoździk złocistozielony znany również jako ściga lśniąca jest owadem szeroko rozpowszechnionym na terenie południowo-wschodniej, środkowej i północnej Europy. Poza Europą pojawia się również na terenie Azji Mniejszej, Syrii i Syberii. W Europie Środkowej ten drewnożerny robak najliczniejszy jest na terenach górzystych. Zagwoździk złocistozielony występuje na terenie całej Polski, a lokalnie jest dość liczny.
Zagwoździk złocistozielony to robak żerujący w drzew różnych gatunkach drzew. Najczęściej są to drzewa iglaste takie jak modrzewie, świerki, sosny, jałowce i jodły. Czasami ten drewnożerny robak żeruje również w drzewach liściastych takich jak dęby, buki i klony. Na terenie Europy, a wiec również Polski zagwoździk złocistozielony żeruje głównie w jodle i świerku. Jego żerowanie w naszym kraju stwierdzono również na dość rzadkich u nas świerku sitkajskim i świerku kłującym. Zagwoździk złocistozielony opanowuje duże części martwych, obumierających lub osłabionych drzew. Może zasiedlać także drzewa złamane, powalone i świeżo ścięte oraz gałęzie mające kila centymetrów długości. Najliczniejszy jest w drzewostanach młodych i w średnim wieku.
Dorosły zagwoździk złocistozielony ma od 8 do 15 milimetrów długości. Ten żerujący w drewnie robak jest silnie spłaszczony grzbietowo-brzusznie. Przedplecze jest delikatnie, ale gęsto punktowane i pozbawione owłosienia. Na przodzie pokryw nie ma epipleurów. U swojej nasady pokrywy ścigi lśniącej są grubo i gęsto punktowane. W swojej tylnej części są one siatkowato pomarszczone. Pokrywy oraz przedplecze formy typowej są spiżowe lub metaliczno-zielone. Sporadycznie zdarza się, że pokrywy są czarne lub czerwono-żółte. Czułki samców zagwoździka złocistozielonego dochodzą aż do pokryw. Czułki samic zagwoździka złocistozielonego są znacznie krótsze od czułków samców. Jaja zagwoździka złocistozielonego są matowe, białe, wydłużone i zaokrąglone. Na jednym z biegunów zaokrąglenie to jest wąskie, a na drugim szerokie. Jaja te mają średnicę wynoszącą 0,6 milimetra i od 1,6 do 1,8 milimetra długości.
Larwy ścigi lśniącej osiągają do 20 milimetrów długości. Ich ciała równomiernie zwężają się ku tyłowi. Po bokach pokryte są one złocistożółtymi włoskami. Na krawędzi hypostomu głowy ścigi lśniącej znajdują się cztery zesklerotyzowane zęby, które skierowane są w dół. Jest charakterystyczna cecha larw tego gatunku pozwalająca na odróżnienie ich od innych szkodników drewna.
Poczwarki ścigi lśniącej osiągają do 116 milimetrów długości. Ich głowa jest krótka. Na ciemieniu znajduje się szerokie wklęśnięcie. W przeciwieństwie do zagwoździka fioletowego na grzbietowej części jej ciała nie ma kolców.
Osobniki dorosłe zagwoździka złocistozielonego pojawiają się od czerwca do lipca. Można je wtedy zauważyć na stogach chrustu, drewnie sągowym i wykonanych z drewna płotach. Czasami zdarza się, że te żerujące w drewnie robaki spotykane są wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych do których dostają się one z drewnem opałowym. Po kopulacji samice składają około 50 jaj w szparach kory. Po wylęgnięciu się larwy żerują pomiędzy drewnem, a korą co powoduje silne uszkodzenia bielu. Początkowo chodniki drążone przez larwy mają przebieg taśmowaty.
Boki chodników larwalnych mają chropowate, płaskie dno i ostrokrawędziste boki. Chodniki te są wyjątkowo szerokie za równo w porównaniu do chodników innych szkodników drewna jak i w porównaniu do wielkości larw mają bowiem one 15 milimetrów długości. Chodniki te częściowo zapełnione są trocinkami mającymi białawobrunatną barwę W swojej końcowej części chodniki te placowato powiększają się osiągając szerokość wynoszącą od 2 do 4 centymetrów. Na bokach tego plackowatego rozszerzenia znajduje się owalny, płaski otwór mający wymiary 2 na 8 milimetrów. Poprzez otwór ten larwy wgryzają się w drewno na głębokość wynoszącą do 4 centymetrów. Na tej głębokości odbywa się ich zimowanie.
W końcowej części łukowatego chodnika znajduje się mająca od 3 do 7 centymetrów kolebka poczwarkowa. Kolebka ta zamknięta jest zatyczką wykonaną z wiórów. Chrząszcz ten opuszcza kolebkę poczwarkową w połowie czerwca, kiedy to wydostaje się on na zewnątrz poprzez owalny otwór wylotowy mający wymiary wynoszące 3 na 6 centymetrów. Cykl rozwojowy najczęściej trwa rok, ale może on przedłużyć się do dwóch lat.
Zagwoździk złocistozielony nie powoduje dużych szkód w drzewostanie ponieważ zazwyczaj żeruje on w drzewach, które już są obumierające lub osłabione. Bardzo spada jednak wartość techniczna drewna, które jest uzyskiwane z takich drzew. Spadek wartości technicznej drewna szczególnie duży jest w strzałach w których ścigi fioletowe mogą żerować bardzo licznie.
Zapobieganie szkodom wyrządzanym przez zagwoździka fioletowego polega głównie na szybkim korowaniu drewna. Dotyczy to zwłaszcza drewna, które już zostało zasiedlone przez larwy ścigi fioletowej. Bardzo ważne jest aby zrobić to zanim larwy zaczną wgryzać się głębiej w drewno.
