Chrząszcz o rozmiarach od 7 do 21 mm. Ciało krótko owłosione, barwy jasno lub ciemnobrunatnej do czarnej. Na przedpleczu posiada dwa lśniące guzy, a na pokrywach szare paski. Samca od samicy możemy rozróżnić po dłuższych czułkach sięgających do połowy jego ciała . Larwa spuszczela osiąga długość 30mm, jest biała i posiada trzy pary nóg tułowiowych. Poczwarka kształtem przypomina chrząszcza i również jest biała.
Chrząszcze roją się od czerwca do sierpnia, a w pomieszczeniach ogrzewanych nawet zimą. Szkodniki wychodzą z drewna w najcieplejszej porze dnia. Zapłodniona samica składa od 200 do 500 jaj. W sprzyjających warunkach larwy lęgną się już po kilku, kilkunastu dniach. W sośnie i modrzewiu drążą korytarze w bielu, a w świerku i jodle także w głębszych partiach. Chodniki w przekroju mają kształt owalu i rozmiar około 7 mm. Żerowisko spuszczela wypełnia mączka drzewna oraz walcowe ekskrementy. W elementach drewnianych zlokalizowanych w zamkniętych pomieszczeniach spuszczel żeruje w zewnętrznych warstwach drewna. W zewnętrznych ścianach budynków i wolnostojących słupach żerowiska znajdują się znacznie głębiej. W zależności od warunków zewnętrznych rozwój trwa najczęściej od 3 do 6 lat. Idealna temperatura to 28-30*C, a wilgotność pomiędzy 26-50% . Larwa przepoczwarza się w poszerzonym końcu chodnika. Po kilkunastu dniach lgnie się chrząszcz, który wydostaje się na zewnątrz, wygryzając owalne otwory. Chrząszcze żyją na wolności kilkanaście dni.
Spuszczel pospolity rozprzestrzenił się w Europie, Afryce Północnej, kontynencie azjatyckim, Ameryce Północnej , Afryce Południowej, Australii, Nowej Zelandii, a także w niektórych rejonach Ameryki Południowej. Szkodnik transportowany był do nowych lokalizacji wraz z drewnem. W Polsce spotykany najczęściej w nizinach w najcieplejszych regionach kraju.
Spuszczel domowy zasiedla martwe, suche, najczęściej już przerobione drewno. Upodobał sobie gatunki iglaste. Występuje w drewnianych elementach budynków, słupach wolnostojących, meblach itp.
Spuszczel pospolity jest jednym z najgroźniejszych szkodników drewna. Atakuje przez pokolenia aż do całkowitego zniszczenia zainfekowanego materiału. Znane są przypadki, w których nawet 9 letnie konstrukcje dachowe zawalają się na skutek zniszczeń wyrządzonych przez tego szkodnika.
W celu uniknięcia zainfekowania drewna przez szkodniki drewna należy je odpowiednio zaimpregnować. Gdy jednak dojdzie do porażenia drewna przez owady należy podjąć z nimi walkę. Wyróżniamy metodę chemiczną i fizyczną . W przypadku tej pierwszej stosuje się zabieg , który nazywa się fumigacją (gazowaniem) . Metoda ta bardzo dobrze zwalcza szkodniki drewna. Gaz wnika w strukturę drewna , szybko zabijając larwy oraz dorosłe osobniki, po czym utlenia się i nie pozostawia śladu. Warunkiem wykonania fumigacji jest możliwość ewakuacji obiektu. W przypadkach, w których jest to niemożliwe stosuje się metodę fizyczną polegającą na wygrzewaniu drewna mikrofalami do temperatury około 60*C , w której owady podlegają denaturacji. Alternatywną techniką jest iniekcja ciśnieniowa wykonywana przy użyciu wysokiej wydajności pomp iniekcyjnych/ ciśnieniowych poprzez wtłaczanie preparatów w przygotowane wcześniej otwory.
